Hint felsefesi, Hinduizm’in kuramlarının yazıldığı Veda’lara dayanır. Veda, bir çeşit ansiklopedidir. Eski ciltleri ilahilerle dolu iken, nispeten yeni bölümleri bu ilahi ve beyitlerin felsefi yorumlarını içerir.

Rigveda adı verilen bu metinlerde örneğin: “Tanrılar ve insanlar yokken bu evrende ne vardı?” gibi sorular sorulur. işte bu felsefenin 4 altın kuramı ise şöyle sıralanıyor:

1.Kuram:

“Karşına çıkan kişiler her kimse, doğru kişilerdir”. Bunun anlamı şudur, hayatımızda kimse tesadüfen karşımıza çıkmaz. Karşımıza çıkan, etrafımızda olan herkesin bir nedeni vardır, ya bizi bir yere götürürler ya da bize bir şey öğretirler.

2. Kuram:

“Yaşanmış olan her ne ise, sadece yaşanabilecek olandır.” Hiç bir şey, hem de hiç bir şey yaşadığımız şeyi değiştiremezdi. Yaşadığımızın içindeki en önemsiz saydığımız ayrıntıyı bile değiştiremeyiz. “Şöyle yapsaydım, böyle olacaktı.” gibi bir cümle yoktur. Hayır, ne yaşandıysa, yaşanması gereken, yaşanabilecek olandır, dersimizi alalım ve ilerleyelim diye. Her ne kadar zihnimiz ve egomuz bunu kabul etmek istemese de, hayatımızda karşılaştığımız her olay, mükemmeldir.

3. Kuram:

” İçinde başlangıç yapılan her an, doğru andır.” Her şey doğru anda başlar, ne erken ne geç. Hayatımızda yeni bir şeyler olmasına hazırsak, o da başlamaya hazırdır.

4. Kuram:

“Bitmiş olan bir şey bitmiştir. Bu kadar basittir.” Hayatımızda bir şey sona ererse, bu bizim gelişimimize hizmet eder. Bu yüzden serbest bırakmak, gitmesine izin vermek ve elde etmiş olduğun bu tecrübeyle yola devam etmek gerekir.

Hintliler neden hep mutlu diye düşünür dururdum. Bu dört kuramı hayatına geçiren kişiler mutsuz olabilir mi?